İşte geldim. Ama bir dakika. Doğru ya! Önce rüzgara seslenecektim. Affedersiniz sayın rüzgar, acaba sesimi iletebilir misiniz arkadaşım Bican’a. Teşekkürler. Tabiî ki biliyorum eski günlerin hatrına olduğunu bu lütfunuzun. Tekrar teşekkürler, iyi günler.
Evet Bican şimdi duyabildiğine göre beni anlatayım: Biliyorum biraz kırgınsın bana. Şimdi neden geldin diyorsun ama izin ver lütfen de beni dinle. Anlatacağım zaten buraya biraz da onun için geldim.
Her şey o gün başladı. Şu ilerdeki kayalıkların oraya bir küçük kız çocuğu gelmişti. Öyle güzeldi ki hemen saklanıp bir kayanın arkasına izlemeye başladım onu. Taş sektiriyordu suda ya da bazen öylece durup aksini izliyordu. Önceden de bilirdim ben bu insan milletini ya böylesi olmasını beklemezdim, o kadar yakından görmemiştim hiç. O gün düştü aklıma buradan kurtulma isteği. Bak şimdi kurtulma falan diyorum ya alınma sakın. O zamanlar benim için bir kafesti bu enginler. Yetmiyordu uçsuz bucaksız bu sular merakımı gidermeye. İşte o gün koydum kafama insanları, yer yüzünü tanıyacaktım. Aralarında olacaktım. O güzel kız çocuğunun arkadaşı olmak isterdim mesela.
O günlerdeki halimi zaten biliyorsun. Düşünceli, yorgun ve şaşkındım. Sonra bir yolunu bulup, ne yapıp yapıp bu bacakları edinmeyi ve karaya çıkmayı başardım. Şimdi anlatmayacağım sana bunu nasıl yaptığımı. Çünkü biliyorum, başkaları da dinliyor bizi. Oysa benimkisi bir sır. Yalnız şunu söyleyebilirim ki ayağımı(Evet! Artık bir ayağım vardı.) toprağa bastığım an lanetledi deniz beni. Artık eskide kalmış olan yaşamıma geri dönemeyecektim ne kadar istesem de. Başta ben bunu bir lanet olarak algılamamıştım tabi ki. Oysa şimdi daha iyi anlıyorum bazı şeyleri.
Son söylediklerimden anlamış olmalısın şimdi düşündüklerimi az çok. Yine de anlatacağım:
İlk çıktığım anı tahmin edebilirsin. Öyle mutluydum ki devamlı yürümek istiyordum, insanlarla konuşmak, yanlarına gitmek, tanımak onları bir bir. Zaten bunun için burada değil miydim?
Tabi ki önceleri yürümekte güçlük çekiyordum ama alıştım zamanla, ayak tabanlarım bile sertleşti. İnan acı verici bir süreçti bu benim için. Sonra, ancak doğru düzgün yürümeyi becerebildikten sonra yaklaşabildim kasaba denen içinde bir sürü yuva olan yere. Şanslıymışım ki daha çok balıkçıların yaşadığı bir kasabaydı gittiğim. Çok zorluk çekmedim, en azından diğer yerlerdeki havanın şu yavan kokusu yoktu, daha alışık olduğum kokulardı bunlar. Bazı insanlarla konuştum sonra. Onlardan öğrenmeye çalıştım burada nasıl yaşayacağımı. Kim olduğumu söyleyince benimle pek uzun konuşmuyorlardı ama faydalı şeyler anlatıyorlardı yine de. Aralarında konuşurken benden deli diye bahsettiklerini duydum bir keresinde. Neyse, onlardan öğrendiğime göre; yaşamak, doymak, uyuyabilmek, giyinebilmek için paraya ihtiyaç varmış. O da bir iş yapıp öyle kazanılırmış.
Bir gece gezinirken sokakta insanların oturup içki içtikleri bir yerden bir kadın sesi duydum. Bildiğim bir şarkıyı söylüyordu kadın. Aklıma kayalıklara uzanıp şarkı söylediğim günler geldi, ben de söylemeye başladım kadınla birlikte. Sonra oradakiler beni de içeriye davet ettiler, param olmadığını görünce sesimin çok güzel olduğunu istersem para karşılığı orada şarkı söyleyebileceğimi söylediler. Kabul ettim ben de. Ancak orasının kokusu tüm kasabadan biraz daha farklıydı. Daha çok terle karışık alkol hakimdi basık tavanlı, meyhane denen bu yerin havasında. Yeryüzünde hoşuma gitmeyen şeyler bununla başladı. Sonra şehre, daha kalabalık ve daha yüksek binaları olan bir yere gittim. Burada da çok toz vardı. İnsanlar bastıkça yere toz kaldırıyorlardı ve o kadar çok insan vardı ki, öbek öbekti hepsi. Öbek öbek insan doluydu sokaklar. Çok korkmuştum Bican. Çok insan vardı çünkü.
Oysa ben neler düşünerek gelmiştim buraya dedim kendi kendime, şimdiyse şu halime bak insanları tanıyıp seveceğimi düşünüyordum ben. Yanılmışım. Tek bir insan bile tanıyamadım. Hepsi öbek öbek dolaşıyordu çünkü, kopmuyorlardı birbirlerinden. O kız çocuğu bile arkadaşlarıylaydı hep, hiç bakmadı bana. Hep bir topluluğun, her zaman bir yığının parçasıydılar. Ve ben yığınları tanıdıkça sevmedim onları, uzak durdum, kaçtım hep. Benim hayal ettiklerimden öyle uzaktı ki bu hayat. O zamanlar iyiden iyiye geri dönmeyi planlıyordum ki sonradan aklıma geldi denizin üzerimdeki laneti.
Artık bacaklarım hevessiz yürümeye. Sesimse yorgun şarkı söylerken bile. Seni özlemeye başladım, eski günlerimi görüyorum rüyalarımda artık. Hiç uyanmak istemiyorum bu yüzden. Biliyorum bana kırgınlığını, çekiniyorum aslında senden ama işte geldim ve anlatıyorum anlayacağını umarak beni. Biraz sonra daha da yakın olacağız belki. İçimde bunca zamandır biriken toz bir yük artık, insanların bana yaptığı. Meğerse insan dediğin bildiğimizden bambaşka bir şeymiş Bican.
Ne kadar da manidar değil mi şu önümdeki zincir. Bilmem belki de deniz koymuştur özellikle, bana sınırlarını bil dercesine. Biliyorum şimdi de izliyorlar beni ama bugünkü en güzel gösteri olacak kapanış şerefine. Yalnız sana son bir diyeceğim var Bican. Çantamda buralarda yaptıkları kek diye güzel bir yiyecek var. Sana getirdim, alır yersin sonra. Afiyet olsun.
